روزی به رهی مرا گذر بود *** خوابیده به ره جناب خر بود
از خر تو نگو که چون گهر بود***چون صاحب دانش و هنر بود     

گفتم که جناب در چه حالی***فرمود که وضع باشد عالی

گفتم که بیا خری رها کن***آدم شو و بعد از این صفاکن

گفتا که برو مرا رها کن***زخم تن خویش را دوا کن

خر صاحب عقل و هوش باشد***دور از عمل وحوش باشد

نه ظلم به دیگری نمودیم***نه اهل ریا و مکر بودیم
راضی چو به رزق خویش بودیم***از سفره کس نان نربودیم  

دیدی تو خری کشد خری را؟***یا آنکه برد ز تن سری را؟  

دیدی تو خری که کم فروشد ؟***یا بهر فریب خلق کوشد ؟
دیدی تو خری که رشوه خوار است؟***یا بر خر دیگری سوار است؟    

دیدی تو خری شکسته پیمان؟***یا آنکه ز دیگری برد نان؟

دیدی تو خری حریف جوید؟***یا مرده و زنده باد گوید؟
دیدی تو خری که در زمانه؟***خرهای دیگر پیش روانه
یا آنکه خری ز روی تزویر***خرهای دیگر کشد به زنجیر؟
هرگز تو شنیده ای که یک خر***با زور و فریب گشته سرور؟
خر دور ز قیل و قال باشد***نارو زدنش محال باشد
خر معدن معرفت کمال است***غیر از خریت ز خر محال است
تزویر و ریا و مکر و حیله***منسوخ شدست در طویله
دیدم سخنش همه متین است***فرمایش او همه یقین است

گفتم که ز آدمی سری تو***هرچند به دید ما خری تو    
بنشستم و آرزو نمودم***بر خالق خویش رو نمودم

ای کاش که قانون خریت***جاری بشود به هر ولایت