« خدایا ! مرا نا امید مکن ! »

خدایا ! نهال امید مرا مشکن

خدای من ! نخل امید مرا بی بار و بر مکن

خالق من ! کاخ امیدم را فرو مریز

پروردگار من ! شمع امیدم را خاموش مکن

ای آفریننده ی آسمان ! آسمان روشن دل پر امیدم را ابری مکن

خدای من ! درخت پر شاخ و برگ امید را که بر قلبم سایه افکنده ، خزان زده مکن

خدای من ! دهان گلبرگ دلم را که از باران امید تو می نوشد ، تشنه مخواه

خدایا ! آفتاب گردان دلم را از تابش آفتاب امید به لطفت محروم مکن

بار خدایا ! چشمه ی امید مرا خشکیده مخواه

بار خدایا ! بهار امیدم را خزان مکن

خدای من ! ماهی دل پر امیدم را صید دام نا امیدی مکن

بار الها ! آشیانه ی دل امیدوارم را با طوفان نا امیدی ویران مخواه

پروردگارا ! کشتزار دل آرزومندم را از هجوم ملخ های یاس در امان بدار

خدای من ! باغچه ی کوچک دلم را با هرز آب یاس ، خشکیده مخواه

بار الها ! نیلوفر دلم را از ساقه ی امید جدا مکن

خدای من ! آهوی دل آرزومندم را در پنجه ی یاس گرفتار مخواه

خدای من ! لحظه ای غیبت امید و آرزو را در کلاس دلم تاب ندارم ، ان ها را پشت در کلاس دلم به انتظار مگذار

خدایا ! بر شناسنامه ی دلم مهر نا امیدی مزن

خدایا ! کبوتر دل با بال های امید به تو مجال پرواز دارد ، بال هایش را شکسته مخواه

خدای من ! نگین زیبای امید را از انگشتر دلم جدا مکن